तो एक वृक्ष

दूर तिकडे त्या माळरानावर
आहे उभा एक वृक्ष वठलेला जीर्ण झालेला
पोखरलेला बुंधा जीर्ण पाने आणि
मोडक्या फांद्या एव्हढीच उरलीय त्याची शोभा

कधी एके काळी हाच होता पांथस्थांचा आसरा
पक्ष्यांचा निवारा अन खुरट्या वेलींचा सहारा

हिरव्यागार पानांनी, घरट्यांनी सदा बहरलेला
लाल तांबड्या फुलांच्या मोहराने सदा सजलेला

एके दिवशी परंतु, आकाशीची ती चपला
आली धरणीवर द्याया तरुला आलिंगन
भस्मसात झाली तरुची शोभा, तरुची छाया
नष्ट झाला पाखरांचा निवारा अकस्मात क्षणार्धात!

आजही एकाकी निष्पर्ण असा दूरवर उभा तो
पण याचा त्याला ना विषाद ना खंत
शांत अविचल स्थिर स्तब्ध उभा तो
अगदी चिरनिद्रा घेतलेल्या बुद्धासारखा!


--शुभा सकळकळे (२८-फेब्रुवारी-९८)